زنان ما به قول امام راحل، در انقلاب و جنگ تحول بسیاری یافتند. آنان در کوره ی انقلاب و جنگ آب دیده شدند و صبر و تحملی فوق باور و افسانه ای یافتند، که اگر خود نمی دیدیم و یا تصاویر متحرک و مستند افعال و اعمال آنان ثبت و ضبط نمی شد، شاید قبول حماسه سازی های آنان برای ما و آیندگان، باورکردنی نمی بود. اما حالا ما باور نموده ایم که زن مسلمان و مومن ایرانی چون کوه در برابر ناملایمات استوار است و مصداق آن حدیث شریف است که: المومن کالجبل الراسخ و لا یحرکه ریاح الحوادث- مومن چون کوه محکم و استوار است و تندبادهای حوادث او را حرکت نمی دهد.

ما این امر را وقتی باور کردیم که دیدیم نوعروسی (خانم ربیعی) شوهر جوان شهیدش را با دستان خود دفن می کند و مادری (مادر شهناز حاجی شاه) دختر شهیدش را پس از کفن، خود در گور می گذارد. ما این واقعیت را وقتی فهمیدیم که دیدیم مادر شهیدی (مادر شهید محمد محمدنژاد) خود پسرش را غسل می دهد و با او می گوید: ” پسرم، با این که می دانم شهید غسل و کفن ندارد، خود غسلت می دهم و کفنت می پوشم تا آمریکا بداند که ما از شهادت ترسی نداریم…”

(منبع: کتاب سیاه و سفید (زنان در جنگ) نوشته ی محمد حسین منصف).