همه ی کسانی که با آقا سید (شهید سید مجتبی علمدار) قبل و بعد از تشرف ایشان به مکه و مدینه معاشرت داشتند، نیک می دانند که پس از تشرف به حج، تحول روحی عظیمی در آقا سید ایجاد شده بود که هیچ کس نمی دانست و گمان نمی کنم الان هم کسی باشد که بداند چرا؟!

    نمی دانم آقا سید در مکه و مدینه چه حقایقی دیدند و چه کردند که اینگونه قبول درگاه شدند و از همان دم هم، شعر سفر سرودند.

   یکی از دوستان نقل می کرد که سید در عرفات سجده های طولانی داشت. وقتی سر از سجده برمی داشت، می دیدم که خاک های اطراف سجده گاه با اشک های چشمش خیس شده است.

   آن هایی که با سید حشر و نشر داشتند، از یاد نمی برند که بعد از بازگشت ایشان از حج، تکیه کلامشان مدینه بود. همواره از مدینه می گفت و می خواند. در همان شب اول بستری شدن، آقا سید گاه گاهی به خواب می رفت، البته بسیار کوتاه، ولی هر بار که می خوابید خودش را در مدینه می دید؛ نمی دانم به سید در مدینه چه حقایقی را نشان دادند که او را بی تاب کرده بود. بارها از ایشان می شنیدم که حرف مدینه را می زدند. مثلا یک بار به خواب رفته بودند، شنیدم که می گفت: ” بچه ها این جا مدینه است".            راوی: دکتر محمد یوسف پور

وعده ی ما روز بیست و دوم بهمن ماه…

                                                       لبیک یا خامنه ای لبیک یاحسین است.

 می خواهم به عشق شهدای همیشه سبزمان خلوص یاس را بیاموزم و با مرام شقایق آشنا گردم. کاش من اشک های فرزند شهیدی را که هرگز گرمی آغوش پدرش را لمس نکرده و بر مزار مهربان ترین و دوست داشتنی ترین بابای دنیا جاری است نمی دیدم.

پروانه وار می سوخت و شب ها با یاد قصه های استقامت و ایثار وصف نشدنی پدرش به خواب می رفت و حال هنگامی که می بینیم بر صفحه های دلنشین دفتر نقاشی خود، کبوتر خونینی را نقاشی می کند با قطرات سرشک دیده اش آن را معطر می سازد. صفحه ی به خاک سپردن کبوتری که هنرش پرواز بود را مرور می کند، به دل بی تاب خود می گویم که ای کاش من آن دریا دلی بودم که در محراب عاشقان سر بر شانه ی خاک می گذاشت. ای کاش من به اندازه ی غباری معنای تبسم آن عاشق سر بریده را در گودال های خونین خاکریزها می فهمیدم و درمی یافتم که آن مردان مرد از کدام چشمه سیراب گشتند که این چنین بزرگی روحشان، چشم زمین و آسمان را به اشک نشانده است.

ای کاش در می یافتم که چرا چفیه، قمقمه و پلاک های آن دریا دلان عصاره ی آفرینش و معطوف طواف حق تعالی هستند تا دیگر این چنین در سودای دل تنگی هایم نسوزم. می خواهم در پس یاد یاس ها و شقایق ها، تمام زنجیرهای زمینی را درزیر پاهای آزاد شده ام خرد کنم و با دو بال سفید به پاکی پاک ترین قلب دنیا، در آسمان لایتناهی معرفت آن پروانه های آلاله صفت پرواز کنم تا نگذارم حدیث پرواز در هجوم کرکس های سیاه دل فراموش گردد. من می خواهم به عشق شهدای همیشه سبزمان خلوص یاس را بیاموزم و با مرام شقایق آشنا گردم.

دهه ی فجر، دهه ی تجدید قوای نیروهای انقلابی و تجدید میثاق ملت با انقلاب اسلامی در ایران، سرآغاز حاکمیت ارزش های معنوی بوده است.

                                                                                                                                                    ” امام خامنه ای”

مولای من!

         دلم هر لحظه برای ورود تو لحظ شماری می کند، حنجره ام تو را فریاد می زند، تو که تجلی عشقی. بی تو دفتر دلمان پر است از مشق های انتظار و من با دلم می خواهم آن روز که می آیی، زیباترین مدال ایثار را تقدیم نگاه تو کنم.

جمعه ها بی تو فقط این دل من می گرید                  از فراق تو همه کون و مکان می گرید.

اللهم عجل لولیک الفرج