چون التزام به چیزی، التزام به لوازم آن هست، پس هرگاه هدفی برگزیده شد و مسیر آنان مشخص گردید، لازم است تا به ” بایدها و نبایدها"یی هم که بر منش فردی و سلوک اجتماعی سایه می افکند ملتزم شد. به مجموعه ی ابن ” بایسته ها و نبایسته ها” فرهنگ طلبگی گفته می شود.

   نیل به فرازهای ” دانایی” و کشف اسرار دنیای “معنویت"، نیازمند آدابی است که هر سالک و هوشیاری ناگریز از رعایت آن است تا با اتکا بر این فرهنگ، در کمین گاه های پیش پا نغلطد و بر دره های خطرناک نام و نان و زیاده خواهی نلغزد.

مجموعه ی این بایدها و نبایدها، همان تذکرات همیشگی مرشدان راه به سالکان طریق است تا در دنیا زینتشان باشد و در آخرت ذخیره شان.

    تاریخِ هماره ی بشر کمتر به یاد دارد جریانی همچون روحانیت شیعه را، که چنین زنده، پویا و بانشاط به تعمیق و توسعه ی خود بپردازد و آغازگر حرکت فراگیر ملت های دنیا باشد؛ آن هم در شرایط سیاسی-اجتماعی سختی که خشم و غضب رقیبان و حاکمان ظالم را در مقابل ببیند، مدام طعم تلخ انزوا و اقلیت و بی مهری را بچشد و مدارس و کتابخانه ها و حتی علمایش ایمن از هجوم و غارت و قتل نباشد.

    راستی چیست این رمز و راز توفیق و پایداری؟ شهید مطهری رحمه الله بر دو عامل اساسی پای می فشرد: یکی ویژگی خاص فرهنگ شیعه که زنده و حرکت زا و انقلاب آفرین است و از روش و اندیشه ی متعالی معصومین تغذیه می کند؛ و دیگری این که اساس این جریان، به دست ائمه و برای رویارویی با قدرت های ظالم و انکار حقانیت پادشاهان بنا نهاده شده. روحانیت شیعه از نظر معنوی متکی به خدا و از نظر اجتماعی متکی به مردم است و هیچ گاه جزء دولت نبوده است؛ لذا توانسته است مستقل و بی نیاز از حکومت ها، انقلاب های مردمی را رهبری کند.