تاریخِ هماره ی بشر کمتر به یاد دارد جریانی همچون روحانیت شیعه را، که چنین زنده، پویا و بانشاط به تعمیق و توسعه ی خود بپردازد و آغازگر حرکت فراگیر ملت های دنیا باشد؛ آن هم در شرایط سیاسی-اجتماعی سختی که خشم و غضب رقیبان و حاکمان ظالم را در مقابل ببیند، مدام طعم تلخ انزوا و اقلیت و بی مهری را بچشد و مدارس و کتابخانه ها و حتی علمایش ایمن از هجوم و غارت و قتل نباشد.

    راستی چیست این رمز و راز توفیق و پایداری؟ شهید مطهری رحمه الله بر دو عامل اساسی پای می فشرد: یکی ویژگی خاص فرهنگ شیعه که زنده و حرکت زا و انقلاب آفرین است و از روش و اندیشه ی متعالی معصومین تغذیه می کند؛ و دیگری این که اساس این جریان، به دست ائمه و برای رویارویی با قدرت های ظالم و انکار حقانیت پادشاهان بنا نهاده شده. روحانیت شیعه از نظر معنوی متکی به خدا و از نظر اجتماعی متکی به مردم است و هیچ گاه جزء دولت نبوده است؛ لذا توانسته است مستقل و بی نیاز از حکومت ها، انقلاب های مردمی را رهبری کند.