شکر حقیقی از منظر امام این می شود که انسان همیشه مواظب خود باشد که نعمت های خدای متعال، معصیت و گناه نکند و با ترک

معصیت و گناه، می تواند شکر حقیقی را بجا اورد. از همسر امام نقل می کنند که ایشان بارها می گفتند که: من شصت سال با امام زندگی

کردم، ندیدم که ایشان یک معصیت بکند.

امام در جلسه های درس نصایحی داشتند؛ از جمله ی آن نصایح این بود که از ایشان نقل می کنند که می فرمودند: هر معصیتی که انسان

می کند با یکی از نعمت های خداست و هر جا معصیت می کند در محضر خداست، چقدر وقاحت می خواهد که شخص در حضور حق تعالی

معصیت او را بکند.

آری امام به خوبی دریافته بودند که اگر بخواهند بنده ی شاکر حقیقی برای خدای متعال باشند باید که از گناهان دوری گزینند و الّا نمی شود که

انسان بنده ی شاکری باشد، معصیت خدا را هم مرتکب شود.

منبع: کتاب راه و رسم منزل ها