حجاب تنها فریضه ای است که ترک آن فرصت قضا ندارد!

حجاب برای کرامت و رشد زن “حق” اوست و برای حفظ و رشد دیگران “تکلیف” اوست. پس نباید هیچ زن موقری بگذارد این حق از او گرفته شود. زن عصمتی دارد که میراث دار پاکی حضرت زهرا سلام الله علیها و حضرت مریم سلام الله علیها است.

زن عفیف و محجوب نزدیک اسن که در زمره ی ملکه ای از ملائک درآید. گوهر حیا و عفت امری فطری است و اختصاص به زن یا مرد ندارد. اما خداوند آن را در وجود زن پررنگ به ودیعه نهاده تا گرمی اش زمینه های کمال جامعه و خانواده را فراهم نماید.

حجاب موجب می گردد که جنبه های عاطفی و انسانی زن مطرح گردد. نوع نگرش و شخصیت صاحب آن است، به ویژه زنان و خواهران که از رهگذر آن می توانند خود را از آسیب های اجتماعی نیز حفظ کنند. حجاب فریضه ای است که ترک آن قضا ندارد!

اخلاق بد هم مثل میکروب های آبله است که مسری است. گاهی انسان با متکبر معاشرت می کند، متکبر می شود، همان طوری که اگر با شخص آبله ای هم غذا شود، آبله می گیرد.
با غافل هم که انسان می نشیند، غافل می شود، با اهل دنیا هم که بنشیند، اهل دنیا می شود. وقتی با کسی که همه چیزش برای تجملات و برای به رخ مردم کشیدن، یا امثال این ها کار می کند، معاشرت کرد؛ یاد می گیرد. بچه هم اگر با این ها معاشرت کرد، یاد می گیرد.کسی که غیبت می کند، اگر انسان با او معاشرت کرد اهل غیبت می شود.

هنگامی که میخ بر روی پایه ای نصب شد، هر چه چکش بر آن ضربه وارد کند، میخ بیشتر در پایه فرو می رود و محکم تر می شود؛ تا جایی که وجودش کاملا در پایه فانی می شود و دیگر ضربات چکش هیچ تاثیری در آن نمی کند.
مومن همانند میخی است که در پایه ی حق فرو رفته و باطل به منزله ی همان چکشی است که پی در پی فرود می آید، و نتیجه ی آن بیشتر فرو رفتن فرد مومن در حق و غرق شدن در حق می شود و هر چه ضربه شدیدتر باشد، مومن در وضع خود همانند میخ در پایه، محکم تر و قرص تر می شود، تا آن جا که ضربات دیگر موثر نمی افتد.

بشنو از چادر که در توصیف زن
تار و پودش با تو می گوید سخن
تار و پودم را شرافت تافته
تا شرافت را به عصمت بافته
در کلاس حفظ تقوا و شرف
دختران دُرَّند و چادر چون صدف
بهترین سرمایه ی زن چادر است
زآنکه زیبا زینت زن چادر است
حفظ چادر در سرای اقتدار
دختران را هست تاج افتخار
حفظ چادر، حفظ دین و مذهب است
شیوه ی زهرا و درس زینب است
حفظ چادر سدّ فحشا می کند
روسفیدی نزد زهرا می کند
حفظ چادر زخم ها را مرهم است
دست رد بر سینه ی نامحرم است.

شهسواری به دوستش گفتت: بیا به کوهی که خدا آن جا زندگی می کند برویم. می خواهم ثابت کنم که او فقط بلد است به ما دستور بدهد، و هیچ کاری برای خلاص کردن ما از زیر بار مشقات نمی کند. دیگری گفت: موافقم. اما من برای ثابت کردن ایمانم می آیم. وقتی به قله رسیدند، شب شده بود. در تاریکی صدایی شنیدند: سنگ های اطرافتان را بار اسبانتان کنید و آن ها راایین ببرید. شهسوار اولی گفت: می بینی؟ بعد از چنین صعودی از ما می خواهد که بار سنگین تری را حمل کنیم. محال است که اطاعت کنم. دیگری به دستور عمل کرد. وقتی به دامنه کوه رسیدند، هنگام طلوع بود و انوار خورشید، سنگ هایی را که شهسوار مومن با خود آورده بود، روشن کرد. آن ها خالص ترین الماس ها بودند. عارفی می گوید: تصمیمات خدا مرموزند، اما همواره به نفع ما هستند.

در همان شب بعد از عملیات، در اثر پاتکی که دشمن کرده بود، برخی سنگرهای رزمندگان اسلام به تصرف آن ها در آمده بود، علیرضا این را نمی دانست. علیرضا صبح که برای بیدار کردن بچه ها به داخل سنگرها می رود، ناگهان خود را داخل سنگری می بیند که عراقی ها شب قبل آن را تصرف کرده بودند. در این لحظه عراقی ها که متوجه علیرضا می شوند، نارنجکی را به سوی ایشان پرناب می کنند که نارنجک به گیجگاه شهید می خورد، اما منفجر نمی شود. علیرضا به خودش می آید و می خواهد نارنجک را به سوی دشمن بیندازد که نارنجک در دستش منفجر می شود و دست راستش قطع می شود. بچه ها که متوجه سر و صدا می شوند، به کمک می آیند. اما در وهله ی اول متوجه دست زخمی علیرضا نمی شوند. علیرضا هم برای حفظ روحیه ی بچه ها در کمال آرامش دستش را داخل اورکت می کند تا بچه ها متوجه نشوند. اما بعد از مدتی بچه ها متوجه می شوند از داخل اورکت علیرضا خون می چکد که در جا قضیه را می فهمند. قبل از انتقال به بیمارستان، عراقی ها، توسط رزمندگان اسلام اسیر شده و در جایی جمع می شوند. همرزمان علیرضا تعریف می کنند که دیدم در بین اسرا یکی دارد به شدت به خود می پیچد و نگران است. علیرضا از بچه ها می خواهد که از وی دلیل نگرانیش را بپرسند. وقتی علت را می پرسند، آن عراقی اعتراف می کند که نارنجک را او به سمت علیرضا پرت کرده و می گوید: “آن گاه که برخورد خوب شما را با خودم دیدم، از این کار پشیمان شدم". وقتی علیرضا قضیه را می شنود به سراغ اسیر می رود. قمقمه ی آبش را به او می دهد، می گوید: ” بخور تا آرامش خود را بیابی". (خاطره ای از شهید علیرضا موحد دانش)